سرآغاز نامه عاشقانه ، با نام تو مینویسم صادقانه

 ای هم نفس من ... هم قفس من

از عشق مینویسم ، از محبت هایت

تا پای جان می نشینم چشم به راهت، ای همه بهانه

مینویسم یک کلام ، عاشقانه : دوستت دارم

یک نفس در این نامه ، بی بهانه فریاد می زنم

که تا آخرین نفس هم نفس تو هستم

می نویسم تا شاید اندکی بکاهد از اندوه بی پایان قلبم را

مینویسم این نامه عاشقانه را که بگویم همیشه به یاد ت هستم ، ای نازنین !

با قلمی از جنس محبت ، با احساسی به قشنگی عشق ، با یک دنیا حرفهای عاشقانه از قلب مهربان تو مینویسم

بی بهانه ، که بی نهایت تا قیامت دوستت دارم

اینک که از تو مینویسم ، برای تو مینویسم ، به یاد تو مینویسم... نامه از قطره های اشکم خیس خیس شده ، جای

قطره های اشکم مانده و چشمهایم بهانه گیر شده ... بهانه چشمهایت را دارد

دلتنگت هستم عزیزم ، دلتنگی را از جملاتی که برایت در نامه نوشته ام میتوان حس کرد ... نامه ام پر از بهانه

است ... ای تنها بهانه برای بودنم

سراسر نامه حس کن درد دل مرا ... چقدر تنهایم ... بی چشمهایت تنهایم

بهانه دستهایت را دارد این دستهایم

ای بهونه من

مواظب دلت باش ای بهترینم

دوستدارم عشق همیشگیم

گاه و بیگاه بوییدنت آرامم میکند؛

حتی بوییدن خاطره ها؛

با اینکه گاهی هم آتش میزند

آسان نبود ولی ..

     رفتم درون پیله تنهایی خودم ..

     شاید رها شوم از این همه دردی که می کشم ...

حالا؛ فضای پیله ام سرد است و ساکت و خاکستری و تنگ ...

           امــــــا ..

من خواب دیده ام ، طاقت اگر بیاورم یک روز عاقبت پروانه می شوم

خداوند به سه طریق به دعاها جواب می دهد او می گوید

 آری و آنچه می خواهی به تو میدهد.

او می گوید نه و چیز بهتری به تو می دهد.

او می گوید صبر کن و بهترین را به تو می دهدa

وقتی خدای آسمونها بنده هاشو می آفرید

دانه كوچک بود و كسی او را نمی‌دید. سال‌های سال گذشته بود و او هنوز همان دانه كوچک بود.

دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید، اما نمی‌دانست چگونه. گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشمها می‌گذشت. گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت: "من هستم، من اینجا هستم، تماشایم كنید ."

اما هیچكس جز پرنده‌ها‌یی كه قصد خوردنش را داشتند یا حشره‌هایی كه به چشم آذوقه زمستان به او نگاه می‌كردند، به او توجهی نمی‌كرد.

دانه خسته بود از این زندگی؛ از این‌ همه گم‌ بودن و كوچكی خسته بود. یک روز رو به خدا كرد و گفت:

"نه، این رسمش نیست. من به چشم هیچ‌كس نمی‌آیم. كاشكی كمی بزرگتر، كمی بزرگتر مرا می‌آفریدی." خدا گفت:

"اما عزیز كوچكم! تو بزرگی، بزرگتر از آنچه فكر می‌كنی. حیف كه هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ‌شدن ندادی. رشد ماجرایی است كه تو از خودت دریغ كرده‌ای. راستی یادت باشد تا وقتی كه می‌خواهی به چشم بیایی، دیده نمی‌شوی. خودت را از چشم‌ها پنهان كن تا دیده شوی."

دانه كوچک معنی حرف‌های خدا را خوب نفهمید، اما رفت زیر خاك و خودش را پنهان كرد.

سال‌ها بعد دانه كوچک، سپیداری بلند و با شكوه بود كه هیچكس نمی‌توانست ندیده‌اش بگیرد. سپیداری كه به چشم همه می‌آمد

یادم باشد حرفی نزنم كه دلی بلرزد
خطی ننویسم كه آزار دهد كسی را
یادم باشد كه روز و روزگار خوش است
وتنها دل ما دل نیست

یادمان باشد ازامروزجفایی نکنیم

گرکه درخویش شکستیم صدایی نکنیم